Dixo Moraima:
nunca poiden enxergar
que por ser fillo do vento
que namora á libertá,
ti teñas que ser á forza
un perigoso elemento,
sospeitoso e pecadento.
Ti non podes enxergalo,
Moraima, pro eu fai tempo,
fai moito tempo que o enxergo.

Eu xa te busquéi
cando o mundo era unha pedra intaita.
Cando as cousas buscaban os seus nomes,
eu xa te buscaba.
Eu xa te procuréi
no comezo dos mares e das chairas.
Cando Dios procuraba compañía
eu xa te procuraba.
Eu xa te chaméi
cando soio a voz do vento soaba.
Cando o silenzo chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.
Eu xa te namoréi
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
eu xa te namoraba.
Sempre,
dende a neve dos tempos,
eu, na túa ialma.

Nós queríamos libremente

comer o pan de cada día. Libremente

mordelo, masticalo, dixerilo sin medo,

libremente falando, cantando nas orelas

dos ríos que camiñan pra o mar libre.

Libremente, libremente, nós queríamos

somente ser libremente homes, ser estrelas,

ser faíscas da grande fogueira do mundo,

ser formigas, paxarosminiños,

nesta arca de Noé na que bogamos.

Nós queríamos libremente surrir,

falarlle a Dios no vento que pasa

A realidá existe
porque existe a palabra.
Si non sabes decir longa é a noite
tampouco saberás que existe a alba.
Para ser libre o home
ten que saber decir creo na esperanza.

O berce foi antes arbre,
Berce do arbre é o vento.
O arbre fillo da terra,
danos sombra i alimento.
Arbre, a porta da casa,
Arbre, o estrado i o teito,
Arbre, o carro i a mesa,
Arbre, a chuvia no vento,
Arbre, a caixa do morto,
Arbre, a fiestra i o asento.
Arbre, o bosco, i a barca,
no medio soio silencio
A nosa casa é un arbre.
Casa do arbre é o vento
que pasa peleriñando,
con ledos paxaros dentro.
O mundo semella un arbre
prantado no firmamento
que pasa peleriñando
con ledos paxaros dentro.
O arbre danos de todo:
barca, teito, enterramento.
O mundo semella un arbre
Prantado no firmamento.
A vida parece un arbre,
no medio tan soio o vento.

Falaréivos de min anque me doan
as escuras raíces dos meus soños.
Celso Emilio me chaman pero eu teño
outros nomes máis irtos apuntados
nun rexistro de ventos polifónicos
cun fondo musical de frauta triste.
Meus nomes sin palabras. Mainamente,
de par en par abertas sempre as portas,
espallándome vou polos camiños
co corazón aceso en cen abrentes,
nas maus a luz, nos ollos margaridas,
e unha piedá de río sin orelas.
Neno que fun e son, pésanme os anos
cangados de minutos e de días,
de beixos e de cárceres. Cadeas,
lóstregos, vermes, homes en ringleira
baixo a chuvia, isa frol nada no outono.
Lonxana primavera nunca volta,
que nun intre vivín de pedra ou arbre,
canle de Dios que cara o mar me leva,
xílgaro azur, ronseles do pasado,
feridas coma labres no remorso:
Andando vou, alporizado o corpo
nun latexo sin fin que me agriloa.
Eisí me chamo eu. En fume escritos
os meus nomes están. Vádeos dicindo
cun fondo musical de frauta triste,
de bágoas esbarradas
petándome decote nas pupilas.
Vádeos decindo en verbas pequeniñas
coma coitelos fríos pola gorxa.
Non me chame ninguén por outros nomes,
alcumes meus en fírgoas entrevistos,
escura voz dun soño sulagado.

Esta terra, ¿de quén é?
Canto dende eiquí se ve
e outro tanto que se esconde
é do meu señor o conde.
O mar é seu,
súa é a terra i o vento.
No mar ten barcos,
na terra, ríos hidroeléctricos.
Mais o aire
non lle produz dividendos
porque a xente, tan falta de principios;
respira o seu alento
coma si o aire fosse un ben de todos,
algo así coma un aire mostrenco.
Non hai concencia. O pobo
xa non sinte respeto
pola santa propiedade
nin polos sagros dereitos.
Reprime, conde meu, iste asoballo,
ponlle ponto final ó desenfreno.
Instala axiña un contador eólico
no espacio intercostal dereito
de cada cidadán diste condado.
Rixe o país a xeito,
impón a lei e medra os teus haberes,
que a paz e o orde voltarán ó reino.

¿De que lugar iñoto vén o vento

e ónde se vai o vento cando marcha?

¿Quen lle ensinou ao vento xeografía?

O neno preguntaba.

¿Dorme o vento no mar ou nas estrelas?

¿Dorme no val ou dorme na montaña?

¿Dorme no colo verde dos piñeiros?

O neno preguntaba.

¿Sabe que hai Dios o vento?

O neno preguntaba.

Ise vento que xoga cos meus rizos

¿será o anxo da garda?