A silandeira sombra sin consolo
de aquil que fun, decote vai conmigo.
Lexano amor, hedra que medra e medra
dentro de min robíndome a modiño.
Aquil que fun non son, por iso estamos
xuntos os dous. Aquil que entonces era
como un río fuxiu, pero quedouse
coma o río que pasa e sempre queda.
Fecunda sementeira do pasado
espello meu, única vida viva,
tódalas cousas morren i esmorecen
somente tí, lembranza, te eternizas.
Espello meu, no que me estou ollando
ise que agora son xa non esiste
O tempo faise estatua na saudade
i eu morro de saudades cada intre.

Morréu sin entender
que por namorar ó vento
que namora á libertá,
(vento do pobo que xime
por coñecer a verdá);
que por rirse a gargalladas
da necia solenidá,
tivera que ser á forza
un perigroso elemento,
subversivo e pecadento.
Nunca o entendéu, mais agora,
dempóis de morrer, enténdeo.
Cimenterio

Son un pasmón
peatón
con opinión
decindo a verdade núa
pola rúa
nunca fun usuario
de automóvil suntuario
nin tampouco utilitario.
Camiño a pé
e por iso é polo que
vexo o mundo tal cal é.
Sei da cobiza burguesa
e do furor proletario
O pan gárdase na artesa
i a fame ronda a diario.
Ando sin presa,
nada altera o meu horario,
nin couta o meu comentario.
Non teño medo
do que o tempo traguerá
porque sei que tarde ou cedo
o que ha de vir chegará.
¿Noraboa ou noramá?
¡Tanto me dá!
Ogallá
me colla vivo a noticia.
¡Qué gran ledicia
ver chegar o que virá!
Pra o gran suceso
xa está aceso
acolá moi lonxe, un lume
que no mundo prenderá
e queimará
a fedente podredume.
Camiño a pé
e por iso é polo que
vexo o mundo tal cal é

Ti ben sabes, amigo, o gran segredo
dise tempo que pasa e que nos moe
cun rodicio de sombras,
sen mañá e sen onte.
Nas nosas maus de lama nada queda,
todo se nos desfái, todo nos foxe
coma o vento que brúa,
coma a auga que corre.
Non somos máis que cousas
con diferentes nomes:
camiño, verme, folla,
estrela, arbre, home.
Cousas
que o tempo ha de pór podres.
E mentras tanto
de ningures pra lonxe,
igoal que toupas imos cegamente
furando o longo túnel dunha noite
que endexamais ten fin; sempre furando
sin máis norte que a morte.
Preguntas e preguntas e preguntas,
decote a preguntar. Ninguén responde.

Na miña gorxa agruman as palabras
que de fontes moi fondas vanme vindo
e fanse ríos longos polas veas,
rosas de luz nos ollos ou escumas.
Pero as miñas razón non son palabras
sinon cousas que eisisten elas soias,
que coma Dios eisisten arredradas
nun silenzo de estrelas fuxidivas.
Pequenas cousas, grandes coma vermes,
pechadas no silenzo, sin palabras,
pousadas sobre sí dende o principio,
indo e vindo no tempo coma peixes,
coma peixes do vento, sin palabras.
Vós nunca entenderedes estas cousas,
estas fontes tan fondas, sin palabras,
que nas palabras xurden tatexando
coma meniños nados nun hospicio.
Oramá non sepades o segredo
destas fontes tan fondas, sin palabras,
xa que sodes somente unas palabras
indo e vindo no tempo, unas palabras,
palabras e palabras e palabras.

No tempo aquil
cando os animales falaban,
decir libertá non era triste,
decir verdá era coma un río,
decir amor,
decir amigo,
era igoal que nomear a primavera.
Ninguén sabía dos aldraxes.
Cando os animales falaban
os homes cantaban nos solpores
pombas de luz e xílgaros de soños.
Decir teu e meu non se entendía,
decir espada estaba prohibido,
decir prisión somente era unha verba
sin senso, un aire que mancaba
o corazón da xente.
¿Cando,
cando se perdéu,
iste gran Reino?

Abrín o grifo do baño,
saía a iauga
fungando,
fuu, fuu, fuu.
(A iauga na cidá non canta.)
-Vella amiga,
camarada
da lonxana nenez
na montaña:
-Que fas eiquí
nesta casa?
-Nunha cárcere estóu,
téñenme desterrada.
Canles de ferro negro
apréisxanme a ialma.
Debaixo da cidá,
Aa carón das cloacas,
camiña a miña noite
sin alba.
Volvoretas de outono
baixo unha chuvia maina,
¿qué foi das follas murchas
que sobre min levaba?
Espello das estrelas
e das nubes que pasan,
nos regatos cantores
tolos de escumas brancas.
¿Qué foi do ceo aquil,
do vento e das calandrias,
dos solpores calados,
dos prados e labranzas?
-Tamén eu,
irmá auga,
Teño saudades
da nativa patria,
á que un día voltaréi
nunha caixa.
Non se pode tornar
atrás. O tempo pasa
e non volve.
O mar agarda.
O mar.
A noite sin alba.

A silandeira sombra sin consolo
de aquil que fun, decote vai conmigo.
Lexano amor, hedra que medra e medra
dentro de min robíndome a modiño.
Aquil que fun non son, por iso estamos
xuntos os dous. Aquil que entonces era
como un río fuxiu, pero quedouse
coma o río que pasa e sempre queda.
Fecunda sementeira do pasado
espello meu, única vida viva,
tódalas cousas morren i esmorecen
somente tí, lembranza, te eternizas.
Espello meu, no que me estou ollando
ise que agora son xa non esiste
O tempo faise estatua na saudade
i eu morro de saudades cada intre.