Nós queríamos libremente
comer o pan de cada día. Libremente
mordelo, masticalo, dixerilo sin medo,
libremente falando, cantando nas orelas
dos ríos que camiñan pra o mar libre.
Libremente, libremente,
nós queríamos somente
ser libremente homes, ser estrelas,
ser faíscas da grande fogueira do mundo,
ser formigas, paxarosminiños,
nesta arca de Noé na que bogamos.
Nós queríamos libremente surrir,
falarlle a Dios no vento que pasa
-no longo vento das chairas e dos bosquessin
temor, sin negruras, sin cadeas,
sin pecado, libremente, libremente,
coma o aire do mencer e das escumas.
Coma o vento.
Mais iste noso amor difícil rompéuse
-vidro de soño fráxilnun
rochedo de berros
e agora non somos máis que sombras

Cando quero vivir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando semento a espranza.
Digo Moraima
e ponse azul a alba.
Cando quero soñar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a noite é pechada.
Digo Moraima
e ponse a luz en marcha.
Cando quero chorar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a anguria me abafa.
Digo Moraima
e ponse a mar en calma.
Cando quero surrir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a mañá é crara.
Digo Moraima
e ponse a tarde mansa.
Cando quero morrer
non digo nada.
E mátame o silencio
de non decir Moraima.

Dicen
que a vida é
unha estrela fugazzzzzz
que cruza oceo
na noite.
Pro ti e mais eu
cruzámolo
collidos
da mau
coma dous namorados.
Non foi
tan fugaz
o nosso paso,
anque foi moi escura
a noite
que nos tocou em sorte.

O fel de ter que vivir
entre badulaques tantos,
fixo nacer istes cantos
de escarnio e de maldecir.
Neles, sin ningún aliño,
pro con moito ritintín,
chámolle, tal como os vin,
pan ó pan, i o viño, viño.
Istes versos ó tuntún,
irmáu das horas acerbas,
levan pra ti unhas verbas
de amor na Patria común.
Irmáu meu na emigración,
galego peregrinante,
ergue a testa, mira adiante,
camiña con decisión.
Aprende a decirlle non
ó paisano denigrante,
ó logreiro, ó negociante
da túa triste condición.
De que despertes é hora,
dilles que non, logo berra
que eres bon fillo da Terra,
que estás coa Nai e Señora.

Arranxa un nazi burrón de triste historia,
mistúralle fusil e metralleta,
engádelle algún morto na cuneta,
dibúxalle nariz supositoria,
ponlle cara de alcuza con escoria,
fabrícalle un cerebre de penedo,
revólvelle alquitrán e leite acedo,
invéntalle unha ollada xesuita
faille unha voz que lembre a dunha pita
i ahí tés un segredario sin segredo.

Portugal, non. Resulta moi ridículo

que o nome dunha pátria benemérita

se enlixe apelidando a iste pedículo

parásito ronzal de alma pretérita.

Non digas Portugal, di portugálico

pois gálico rezuga o rostro estólido

diste pimpín pasmón microcefálico

que ten un non sei qué de peido sólido.

Chámalle ao tal, memez enciclopédica,

acólito sandéu, mula ortopédica,

bípedo insólito, orneo asnal.

Pero non Portugal, que iso dá pábulo

Ouro vello de outono e prata fina
a lúa embaixo, o sol enriba.
Nesa surrisa túa, Celanova,
pola que pasa o vento,
hai unha triste historia non contada
feita de amor e troquelada en ferro.
Longos días de pranto e de cinza,
a lúa embaixo, o sol enriba.
Por ise rostro craro,
no que se miran todas as estrelas,
pasan sulcos de luz estremecida,
cantigas de mencer, noites de pedra.
Escumas de saudades sempre vivas,
a lúa embaixo, o sol enriba.
Cando surrís, libéraste. Só saben
surrir aqués que levan a esperanza.
Quen espera non morre
i o que sabe surrir é quen se salva.
Afía o teu lecer, a espada afía,
a lúa embaixo, o sol enriba.

Quero morrer eiquí (cando me chegue
a hora do viaxe que me agarda).
Eiquí niste silencio
de pombas arroladas,
niste vento que dorme nos piñeiros
un profundo sono de arelanzas.
Quero morrer eiquí cos ollos postos
no fumegar das tellas, na borralla
do tempo, frente a frente
de min, aberta a ialma
aos latexos das horas, nunha tarde
ateigada de arpas.
Van e veñen as nubes viaxeiras,
as anduriñas pasan.
O pandeiro da chuvia
repenica unha maina
melodía de outono,
que no roncón do río se acompasa.
Quero morrer eiquí. Ser sementado
nesta miña bisbarra.
Finar eiquí o meu cansancio acedo,
pousar eiquí pra sempre as miñas azas.