O día 17 de maio conmemórase en Galiza o Día das Letras Galegas, celebrado por vez primeira no ano 1963, coincidindo co centenario da primeira edición de Cantares Gallegos, libro de poemas escrito pola gran figura galega Rosalía de Castro. Malia que este día é, ou debería de ser, un momento no que os galegos e as galegas nos sintamos orgullosos do noso idioma, así como tamén do noso pasado histórico e da nosa literatura, actualmente emprégase sobre todo para promocionar algo que beneficia a uns poucos e encobre totalmente a realidade, ou para exaltar aquilo do que no fondo non se está orgulloso pero co que algúns se queren sentir identificados para realizarse dentro dun grupo ó que non chegan a pertencer.
Non acostumo escribir sobre o tema que quero tratar hoxe, mais creo que coa miña idade pórme seria de vez en cando non me ben nada mal, nin a min nin a todos aqueles que me len, sobre todo ós que desexan que chegue este día da semana no que publico algo.
Non pasou moito tempo dende o día no que tiven un pequeno debate cun rapaz a través dunha rede social, na que publicara, sen vir demasiado a conto, que o galego era unha lingua que estaba condenada a morrer. Non acostumo realizar comentarios sobre o tema nas redes sociais, polo que ía facer coma quen oe chover pero como por veces son algo arroutada, antes de pararme a pensalo, atopeime co meu comentario enviado. O que seguiu despois deu pé a este artigo, porque eu estaba preparada para atopar respostas tinxidas dos prexuízos típicos, pero non estaba preparada para tal cantidade de opinións estereotipadas e menos aínda para descubrir tanta falta de información arredor da nosa lingua entre persoas que semellaban posuír unha formación académica media. Cansa de ler sandeces, obrigueime a min mesma a abandonar a discusión, porque de nada serve malgastar forzas nun diálogo de xordos, nunha confrontación na que o outro ignora que un debate non é tal sen unha argumentación. Así que acordei comigo mesma que, para asuntos coma este e como diría a miña avoa, venta d’abaixo.
Xosé Luís Axeitos, escritor e investigador galego orixinario de Asados (Rianxo), comeza a falar dicindo que a mellor biografía de Manuel Antonio se atopa na súa propia obra: A medida que escribe, vaina facendo. Tamén considera que unha boa maneira de contala é a partir das fotos que se conservan tanto del só como coa […]