I

Lenda

 (Hoxe é unha noite de inverno,

e asubía o vento,

escoito a choiva caer,

as súas voces entendo

creando unha sinfonía

que escoito cada día

que o vento asubía.)

Oio un marmurio

que conta unha historia

ocorreu naquel río

e naquela nube.

Susurrana os zapateiros

e bailana os pampillos

que baixo aqueles castiñeiros

quedaron firmemente escritos

os nomes daqueles seres adormecidos

dos que nunca se escoitaron gritos.

Agora son só lendas

son só brisa do verán

as frores amarelas

agora só alquitrán.

II

  A chuvia lavará o mundo

(Só entre os teus beizos atopo

Bágoas de cristal

E só, entre gota e gota,

Un pouco máis fasme escachar.)

 

-Nunca choveu que non

escampase- dixo o vello cego.

-Máis o ceo está que bota-

murmurou a muller do panadeiro.

-¡Vai parar!- gritou o carpinteiro.

-Eso espero- asubiou o neno.

 

E o vello, a muller,

o carpinteiro e o neno

viron como a choiva

afogaba ao ceo.

III

 O país da esquecida

(E durmida miro a vida,

E empañada teño a alma,

O cabelo sempre revolto

E a mente toda escachada)

Aias de frores rotas

e tinta de negro cristal

historias feitas amagos

que acabarán por escachar.

Miradas de soños perdidos,

soños sen quen os mirar;

bolboretas de xeo vermello

e follas azuis ao pasar.